Αρχαιογνωσία και Πολιτότητα μέσα από Βιωματική Παιδαγωγική: Το παράδειγμα του Θερινού Προγράμματος της Ελληνικής Αγωγής

Περίληψη

Το άρθρο εξετάζει μια παιδαγωγική εφαρμογή που αντλεί από τη θεωρία της Χωροευαίσθητης και Βιωματικής Mάθησης και συνδέεται με τις πρακτικές της εκπαίδευσης για την πολιτότητα. Μελετά το θερινό πρόγραμμα της Σχολής Αρχαίων Ελληνικών «Ελληνική Αγωγή», κατά το οποίο παιδιά 6–14 ετών εξερευνούν πολιτιστικούς και αρχαιολογικούς χώρους της Αττικής μέσα από βιωματικές δραστηριότητες. Η εφαρμογή αυτή δεν αξιοποιεί τεχνολογικά μέσα αλλά βασίζεται στην ενσώματη, αφηγηματική και διαλογική επαφή με τον χώρο. Πλήθος προσφάτων ερευνών επιβεβαιώνει ότι τα παιδιά μαθαίνουν αποτελεσματικότερα όταν βρίσκονται στον τόπο όπου «εκτυλίσσεται» η ιστορία που διδάσκονται. Η σύνδεση του νοήματος με το φυσικό περιβάλλον διευκολύνει τη βαθύτερη κατανόηση, ενισχύει τη μεταφορά της γνώσης στη μακρόχρονη μνήμη και ενεργοποιεί την εσωτερική κινητοποίηση του/της μαθητή/τριας. Το άρθρο υποστηρίζει ότι οι επισκέψεις στους αρχαιολογικούς χώρους μπορούν να προωθήσουν ουσιαστικά τη δημιουργία πολιτισμικής ταυτότητας και την καλλιέργεια ιστορικής συνείδησης και υπεύθυνης πολιτότητας, ενισχύοντας ταυτόχρονα τη μνήμη, τη λεξιλογική ανάπτυξη και τη βιωματική αφομοίωση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και σκέψης.